Stanąć do walki....kolejny raz.

 

Zimne mgły leniwie opadają na poniedziałek.
Jest świt, już nie śpię.
Idę po cichu przez mieszkanie.
Ręce mi drżą, krople potu ustawiają się w kolejce na karku.
Zaraz zjadą w dół kręgosłupa.
Otwieram drzwi....
Ignorowałam Ją tak długo.Zapalam światło....
Wiem, że tam jest.
Schylam się pod szafkę. Wycieram grubą warstwę kurzu.
Biorę głęboki wdech.
Staję....
- O kurwa! Aż tyle???
- Aż tyle, kurwa, aż tyle! A teraz złaź, bo mi ciężko!

Wagi łazienkowe nie znają litości....

Nawet nie zliczę ile takich poniedziałków już przeżyłam. Dzisiaj był kolejny. I pewnie nie ostatni.
Słowo się rzekło.
Dedlajny, terminy.
Do Sylwestra.
Do wiosny.
Do wakacji.
Do ulubionej spódnicy.

Nie jestem w tym dobra.
Walczę i ciągle przegrywam.
Z zabawką na sznurku.
Taką, co wraca i wraca.

Na swoją obronę mam Miastenię.
I kilka chorób zaczynających się na hiper, kilka kończących się na -zm.
I jeszcze dwa zespoły.
I jeden syndrom.
I metabolizm w tempie ślimaka.
I 30+.

Zewsząd słyszę, że to nie może być na krótko.
To trzeba na całe życie.
Styl życia i filozofia.
Próbuję z kiełków, tofu i pół kromki razowego stworzyć własną religię.
Nie wychodzi.
Może za mało się staram...

A mimo to spróbuję kolejny raz.
Od dzisiaj.
Magiczne "od poniedziałku".
Tym razem musi się udać.
Oswoję potwora z łazienki.
Będziemy razem świętować sukcesy i opłakiwać porażki.
Tym razem zaprzyjaźnimy się na dłużej.

Kto ze mną?
Do towarzystwa?
Do wiosny?
Do spódnicy?